Świeczka

– Przechodził tędy czasem, ciemnymi nocami. – Odgarnęła kosmyk zabłąkanych, siwych włosów. – Zawsze wydawał się być w wielkim biegu; ze ślepą latarnią w ręce. To była zawsze ta sama latarnia. A kiedy przestał się pojawiać pomyślałam, że to był też ten sam bieg.
– Czegoś szukał?
– Może szukał, a może usiłował zgubić…
– Co człowiek pragnąłby zgubić?
– Przeszłość.
– Opowiedz o nim.
– Nie pamiętam wiele. – Wzruszyła ramionami. – Strugał dla nas w drewnie postacie z bajek: rycerzy, księżniczki, rozbójników i magów. Często przysłuchiwał się naszym fantazjom, a po kilku dniach przynosił dokładnie te postacie, o których mówiliśmy. Zawsze mnie to zastanawiało, bo przecież nie miał żadnych książek. Przynajmniej żadnej nam nie pokazał.
– W jaki sposób się utrzymywał?
– Zawsze wykonywał jakieś drobne prace: to pomalował płot, to zadbał o ogród, to przystrzygł trawę…
– Opowiadał o sobie?
– Nigdy.
– Kiedy widziałaś go ostatni raz?
– Nie pamiętam. Często odchodził na kilka tygodni, żeby nagle znów się pojawić.
– Mówił, dokąd się udawał?
– Mówił, że musi zgasić świeczkę. Jako dzieci mieliśmy dziesiątki fantazji na ten temat.
– Na przykład?
– Oj różnie. Bracia uważali, że to zbójnik napadający na bogatych, bo przecież zawsze miał przy sobie miecz. Ja opowiadałam wszystkim, że to z całą pewnością książę wygnany ze swojego królestwa przez młodszego brata.
– A dorośli?
– Rodzice uważali, że to banita, może drobny złodziejaszek ukrywający się przed sprawiedliwością. Ale dowiedziałam się o tym później, wtedy nie chcieli z nami o tym rozmawiać.
– Czemu?
– Dzieci dużo mówią. A z nim często rozmawialiśmy, opowiadał nam wiele historii z dalekich stron.
– O czym?
– O przeznaczeniu.