Poranek

Zima ma swój urok, ale zawsze w marcu tęskno mi do wiosny. Brakuje mi ciepła, ptaków, tej nadziei. Bo jeszcze w grudniu czy styczniu możemy zachwycać się piękną surowością zimy, ale kiedy biały śnieg zmienia się w szare błoto, świat staje się też jakiś taki szary. I odmieniają to dopiero te wiosenne barwy.

Lubię za to poranki, a przyznaję, że ostatnio rzadko je widuję. 🙂 Kiedy byłem mały, nawet o schyłku zimy jutrzenkę witały całe klucze ptaków. Wtedy jeszcze nasze Bolszewo nie było tak zurbanizowane, wokół pola i łąki, a pracownicy pobliskiej piekarni każdego ranka sypali ptakom chleb. Stąd też te witające dzień koncerty.
Nieco później ranek, zwłaszcza niedzielny, kojarzył mi się z dźwiękiem klawiatury. W tamtym czasie w moim pokoju stał nasz komputer, a tata często rano wstawał, by uzupełnić kwestie firmowe. Więc kiedy się budziłem, zwykle już pracował.
W szkole chyba mało kto pozytywnie kojarzy nowy dzień, ale zmieniło się to nieco w liceum, szczególnie w klasie maturalnej, gdy zdarzało się nam zaczynać lekcje o dziewiątej czy nawet dziesiątej. Wtedy, gdy wstawałem o siódmej, miałem czas na obowiązkową kawę i pączka.

Dziś, gdy piszę te słowa z Warszawy, nie obudziły mnie ani ptaki (prócz kilku wron), ani dźwięk klawiatury, ani perspektywa pączka (w Warszawie nie ma dobrych pączków). Ale mimo że ostatnio zdecydowanie jestem sową, wciąż uważam poranek za najpiękniejszą chwilę dnia.