Liryka

Na horyzoncie, w cieniu dnia, gdzie cisza gra w symfonii, strzelista wieża w pustce trwa, sięgając pod obłoki. Iglicą jej poranny szept, murami krople rosy, załogą zaś zszarpany sen, blankami ciche głosy. Pytało wielu, jakaż z dróg, czy ścieżyn do niej wiedzie, i jaki na niej włada król, cóż znaczy, Dowiedz się więcej…

Wiem, co sobie pomyślicie… Spokojnie, to nie tak. 🙂
Przybędziesz, powiedz, na mą wyspę?
Tu Słońce jasne skrzy w strumieniu,
na drzewach złote rosną liście,

Chcecie słyszeć o nadziejach,
o miłości, ludzkich smutkach,
jak człek prosty zło zwycięża,
jak zło człeka w ziemię wkrusza.